حقایقی از ذرت

ما در اکثر غذاهای خود چه به صورت مستقیم و چه غیر مستقیم به ذرت نیاز داریم. اما تا چه اندازه این غله را می‌شناسید؟ اجازه دهید نگاهی به چند حقیقت جالب از آن بیاندازیم.
ذرت با نام علمی زی یا زئا مِیز (Zea mays)، محصول غله‌ای مهمی است که برای نخستین بار در مکزیک پرورش داده شد. ذرت یکی از گسترده‌ترین مواد غذایی ضروری در سرتاسر جهان می‌باشد. این غله متعلق به خانواده‌ی گندمیان (گرامینه) یا چمنیان می‌باشد. امروزه، کشاورزان ذرت هیبرید یا دو رگه و یا پیوندی را پروش می‌دهند که از به عمل آوردن دو یا چند نوع و گونه‌ی مختلف بدست می‌آید. این ذرت‌های دو رگه نسبت به گونه‌ی خالص از نظر ویژگی‌هایی مانند قدرت مقاومت در درجه حرارت پایین، بیماری و مقاومت نسبت به آفات ارجحیت دارند.

ذرت نسبت به سایر غلات در مقادیر بالاتری تولید می‌شود. آمریکا بزرگترین تولید کننده‌ی این محصول باارزش بوده بطوریکه نیمی از تولید جهانی را در دست دارد. ذرت در سرتاسر جهان به جز قطب جنوب پرورش داده می‌شود. فصل اوج تولید ذرت ماه مه تا سپتامبر می‌باشد.
این غله سرشار از نشاسته (25ر1 کالری در هر 1 گرم)، پروتئین، ویتامین B، ویتامینC ، و کربوهیدرات است. ذرت با داشتن درصد بالایی فیبر خوراکی، پتاسیم و آنتی اکسیدان یک غله‌ی سالم به شمار می‌رود. در خصوص تولید آرد، ذرت آرد بیشتر و سبوس کمتری نسبت به گندم عرضه می‌دارد.
ذرت به عنوان ماده‌ی شیرین کننده در بسیاری از نوشیدنی‌ها یا شربت‌ها و سایر محصولات تجاری مورد استفاده قرار می‌گیرد به این دلیل که عامل شیرین کننده‌ی کم هزینه‌‌ای به شمار می‌رود. حتماً خوشحال خواهید شد که بدانید یک بوشل (تقریباً معادل 401ر25 کیلوگرم) ذرت می‌تواند 400 قوطی نوشیدنی را شیرین نماید.
آسیاب خشک و آسیاب مرطوب دو روش اصلی پروردن دانه‌های ذرت می‌باشند. ذرت به طور مستقیم به عنوان ماده‌ی غذایی، به عنوان خوراک دام، در گیاهان بیوگاز، جهت تولید سوخت ذرت، و به عنوان بخش اصلی بسیاری از محصولات مورد استفاده قرار می‌گیرد.
ساقه‌ی گیاه ذرت شبیه به ساقه‌ی بامبو از نظر داشتن گره و میانگره است. ساقه‌ی آن شق و راست بوده و حدود 2 تا 3 متر (10 – 7 فوت) ارتفاع داشته و حدود 3 میلی‌متر در روز رشد می‌کند. بعضی از گونه‌های ذرت به طور متداول به عنوان گیاهان زینتی پرورش داده می‌شوند.
در گیاه ذرت، دو گل آذین، نر و ماده وجود دارند. «منگوله‌ی» ساقه مانند برخواسته از نوک ساقه بخش نر و «کلاله‌ی ابریشم» مانند رشته‌ای یا کاکل ذرت بخش ماده‌ی این گیاه است. حدود 800 دانه در هر بلال یا سنبله‌ی ذرت وجود داشته که در 16 ردیف مرتب شده‌اند. یک پوند یا نیم کیلو ذرت به طور تقریبی 1300 دانه دارد. طول هر خوشه یا بلال 12 تا 14 اینچ (حدود 30 تا 35 سانتی‌متر) می‌باشد.
بسته به گونه‌ی کاشته شده، دانه‌ی ذرت می‌تواند به رنگ سفید، زرد، قرمز، سیاه مایل به آبی باشد. ذرت سفید و زرد دو گونه از مشهورترین ذرتها می‌باشند. از این دو گونه، ذرت سفید کوچکتر و شیرین‌تر از ذرت زرد می‌باشد.
قبل از برداشت و یا چیدن ذرت، خوشه را به منظور رسیده و بالغ بودن دانه‌ها مورد بررسی قرار دهید. همین نکته برای خرید آنها صدق می‌کند. به محض برداشت ذرت، قند شروع به تبدیل شدن به نشاسته کرده، در نتیجه از شیرینی طبیعی آن کاسته می‌شود. بنابراین، همواره بهتر است که به منظور داشتن طعمی بهتر از ذرت تازه مصرف کنید.
برگ‌های ذرت به عنوان آدامس توسط سرخپوستان مورد استفاده قرار می‌گرفت. به منظور استفاده از ذرت به عنوان نوعی سبزی، جوشاندن و بو دادن آن از متداول‌ترین دو روش پخت این غله می‌باشد. البته، ذرت در دستور پختهای بسیاری مورد استفاده قرار می‌گیرد. دانه‌های خشک شده‌ی ذرت به منظور تهیه‌ی پاپ کورن مورد استفاده قرار می‌گیرند.
کورن فلکس حاوی تنها 8% ذرت است. ذرت علاوه بر استفاده در غذاها و محصولات مرتبط، همچنین در تولید روغن، سوخت الکلی که عموماً تحت عنوان اتانول می‌شناسند، و پلی استر زیست تجزیه پذیر (پلی لاکتیک اسید PLA) مورد استفاده قرار می‌گیرد. اتانول ظرفیت سوزاندن بنزین را افزایش داده و عاری از آلودگی است.
بعضی افراد نسبت به ذرت حساسیت دارند و علائم آلرژیک همچون اسهال، استفراغ، آسم، و غیره را از خود نشان می‌دهند. این افراد بایستی از مصرف مواد غذایی تجاری که از ذرت به عنوان شیرین کننده استفاده کرده‌اند خودداری کنند. در اروپا، زدن برچسب بر روی هرگونه مواد غذایی که حاوی ذرت می‌باشد به صورت اجباری در آمده است.
از نظر بومیان آمریکا، ذرت، لوبیا، و کدو با هم به عنوان «سه خواهر» معروف بوده، که از مادر زمین رشد می‌کنند. سرخپوستان سابقاً ذرت را با حفر گودالی کوچک و قرار دادن دانه‌های آن و یک ماهی (که بعداً مواد مغذی را فراهم می‌سازد) در این گودال و پوشاندن آنها با خاک، پرورش می‌دادند.